Ewangelia to słowo, z którym często spotykamy się w kontekście wiary chrześcijańskiej. Aby lepiej zrozumieć jego znaczenie, warto przyjrzeć się pochodzeniu tego terminu oraz jego pierwotnemu znaczeniu w języku greckim. Słowo "ewangelia" pochodzi od greckiego terminu "εὐαγγέλιον" (euangelion), który składa się z dwóch części: "εὖ" (eu), co oznacza "dobry" lub "radosny", oraz "ἄγγελος" (angelos), czyli "posłaniec" lub "zwiastun". W połączeniu te dwa słowa tworzą wyrażenie oznaczające "dobrą nowinę" lub "radosną wieść" (Mk 1,1). 

W starożytnym świecie greckim słowo "euangelion" (εὐαγγέλιον) było używane w kontekście wojennym, gdzie "posłaniec" (angelos) przekazywał informacje o zwycięstwie wojsk. Wówczas "dobrą nowiną" było doniesienie o sukcesie w bitwie lub zakończeniu wojny. W takim kontekście ewangelia niosła ze sobą przesłanie o pomyślności, triumfie i pokoju. 

Dlaczego chrześcijanie są posłańcami ewangelii, dobrej nowiny (Rzymian 10.14-15)? Co dobra nowina oznacza w kontekście duchowym? Dlaczego jest ona tak ważna dla każdego człowieka, który żyje na ziemi, niezależnie od kraju, kultury, religii w której się wychował? 

Aby to zrozumieć, musimy rozpatrzyć trzy fundamentalne rzeczy: kim jest Bóg, kim jest człowiek i kim jest Jezus Chrystus? Analiza tych aspektów pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie ewangelii jako dobrej nowiny dla każdego człowieka.

W dzisiejszym świecie, gdzie ludzie wierzą w liczne bóstwa i praktykują różnorodne religie, chrześcijaństwo opiera się na niepodważalnej prawdzie o istnieniu jedynie jednego Boga. Podstawą tego przekonania jest Biblia (Słowo Boże), która zdecydowanie zaświadcza o istnieniu jednego Boga w Trójcy Świętej, niemającego początku ani końca, będącego Stwórcą nieba i ziemi (1 List do Koryntian 8.6; Izajasza 42.8). 

Istotne jest zrozumienie, że skoro istnieje tylko jeden Bóg, Stwórca nieba i ziemi i nie ma innego. W związku z tym, człowiek powinien zdawać sobie sprawę, że nie może żyć według własnych przekonań i wyobrażeń, lecz musi w swoim postępowaniu respektować i uznawać nakazy (prawo) Tego, do którego należy całe stworzenie. Prawo ustanowione przez Boga wynika z Jego świętości, która wyraża Jego doskonałość, oddzielenie od wszelkiego zła i grzechu. Jego świętość jest źródłem i fundamentem prawa moralnego i duchowego, które obowiązuje wszystkich ludzi (1 Piotra 1.15-16). 

Bóg jest także jedynym sprawiedliwym sędzią, który bada wszystkie uczynki człowieka i osądza je według swojej doskonałej sprawiedliwości (Psalm 50.6; Rzymian 2.16). Posiadając pełną wiedzę o każdym z nas, naszych planach, myślach, motywacjach i czynach, Bóg sprawuje sprawiedliwy i doskonały osąd. Sprawiedliwość Boża jest ściśle związana z sądem i karą (Rzymian 6.23). Jako sędzia, Bóg osądza czyny ludzi i wymierza karę za grzechy. Każdy nawet najmniejszy grzech (złamanie prawa) nie jest obojętny dla Boga i będzie podlegał Bożemu osądowi (Rzymian 3.23). 

Bóg, będąc sprawiedliwym Sędzią, równocześnie jest miłosiernym Stwórcą. W codziennym życiu ludzie mimo swojego upadku, buntu przeciw Bogu, mogą korzystać z licznych błogosławieństw, które pochodzą od Niego (Psalm 145.9). Bóg jest źródłem wszelkich dobrodziejstw, obdarowując nas bogactwami natury, takimi jak słońce, deszcz, roślinność i zwierzęta. Przez swoją wszechobecną opiekę i wsparcie, Bóg nie tylko sprawuje sprawiedliwość, ale również okazuje swoją niezwykłą miłość i troskę (Psalm 104.27-28).

Zastanawiając się nad drugim pytaniem: kim jest człowiek, istotne jest, aby uwzględnić właściwy punkt odniesienia. Patrząc z ludzkiej perspektywy, często możemy mieć wrażenie, że człowiek jest postrzegany jako istota dobra, która mimo popełniania błędów, nie jest zła. W takim ujęciu człowiek potrzebuje jedynie nieco wsparcia z zewnątrz, aby dokonać zmiany i powrócić na właściwą ścieżkę. Ta perspektywa podkreśla wiarę w dobroć ludzkiej natury i możliwość naprawy błędów przez osobiste wysiłki i pomoc innych.

Biblia przedstawia człowieka w zupełnie innym świetle niż on sam myśli o sobie. Ważne jest, aby pamiętać, że ludzkie spojrzenie jest subiektywne, podczas gdy Boże jest jedyną prawdziwą i obiektywną perspektywą. Słowo Boże mówi, że człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga (Rodzaju 1.26-27), co oznacza, że jest wyjątkowym stworzeniem, koroną stworzenia, posiadającym wyjątkowe cechy takie jak dusza, wola, inteligencja czy zdolność do miłości. Człowiek otrzymał także wyjątkowe zadanie, został ustanowiony zarządcą ziemi i wszelkiego stworzenia, które na niej żyje (Rodzaju 1.28).

Mimo że człowiek został stworzony jako niezwykłe stworzenie, mające indywidualną relację z Bogiem, jego upadek w ogrodzie Eden (Rodzaju 3) spowodował duchowe i fizyczne konsekwencje dotykające wszystkich ludzi. Ten grzech wprowadził powszechne oddzielenie człowieka od Boga, co zgodnie z Biblią stanowi główny problem ludzkości. W rezultacie tego grzechu pierworodnego, wszyscy ludzie są duchowo martwi (Efezjan 2.1), wszyscy są winni przed Bogiem (Rzymian 3.23) i każdy podlega Bożemu sądowi (Rzymian 2.1-16).

Patrząc na to, co dowiedzieliśmy się o Bogu, że jest święty, nienawidzi grzechu i sprawiedliwie sądzi tych, którzy zgrzeszyli (Psalm 7.10), a także na to, co Biblia mówi o człowieku, możemy zobaczyć, że nie jest to dla nas dobra nowina! Prawda o Bogu i prawda o człowieku zawarta w Słowie Bożym jednoznacznie prowadzą nas do wniosku, że człowiek nie może uczynić nic, aby móc usprawiedliwić się przed Bogiem (Rzymian 3.20). W konsekwencji, człowiek jako martwy duchowo (Efezjan 2.1) musi oczekiwać na fizyczną śmierć i ostatecznie na Boży sąd (Hebrajczyków 9.27), który zakończy się wiecznym potępieniem (Objawienie 20.11-15), wiecznym oddzieleniem człowieka od Boga (2 Tesaloniczan 1.9) i doświadczaniem wiecznego gniewu Bożego (Rzymian 2.5).

Prawda o człowieku, którą objawia nam Słowo Boże, nie jest dla nas przyjemna. Biorąc pod uwagę, że każdy człowiek musi umrzeć, każdy z ludzi musi oczekiwać nieuniknionego spotkania z świętym i sprawiedliwym Bogiem. Czy jest jakaś nadzieja?

Tak, istnieje nadzieja, a tą nadzieją jest dobra nowina. Ewangelia o Jezusie Chrystusie, Mesjaszu, Synu Bożym, wybranym przez Boga. Bóg ogłasza w swoim Słowie, że jest nadzieja. Człowiek nie musi być osądzony i potępiony przez Boga. Istnieje droga do Boga, która umożliwia człowiekowi stanąć przed Nim i nie być potępionym. Jest tylko jeden sposób, aby człowiek mógł przed Bogiem zostać nazwany sprawiedliwym.

Fundamentem Ewangelii, czyli dobrej nowiny, jest osoba Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, będącego drugą osobą Trójcy Świętej. W celu zbawienia człowieka i zadośćuczynienia Bożej sprawiedliwości, przyjął ciało człowieka, spełniając proroctwo o "Bogu z nami" (Izajasza 7.14). Jezus, będąc Bogiem, zstąpił na ziemię, aby spełnić wolę Ojca i wyjednać zbawienie człowiekowi. Jego życie na ziemi było zgodne z Bożymi wymogami sprawiedliwości, co pozwoliło Mu stać się doskonałą ofiarą, dzięki której grzech i śmierć zostały pokonane (2 Koryntian 5.21). Jezus umarł na krzyżu, aby znieść Boży gniew, który spoczywa na ludziach z powodu ich grzechu (1 Jana 2.2). Jego śmierć była ofiarą, która wyjednała sprawiedliwość przed Bogiem dla tych, którzy w Niego wierzą (Rzymian 3.22). 

To zbawienie jest darem Bożej łaski, oferowanym każdemu, kto widzi swój duchowy stan i wyznaje, że jest grzesznikiem, kto chce odwrócić się od swojego grzechu i zwrócić się ku Bogu, pokładając w Chrystusie całą swoją nadzieję jako swoim Panu i Zbawicielu (Dzieje Apostolskie 3.19).

Zmartwychwstanie Jezusa stanowi dowód na to, że Bóg przyjął Jego ofiarę. Trzeciego dnia po ukrzyżowaniu, Jezus zmartwychwstał, pokonując śmierć i potwierdzając, że Jego ofiara przynosi zbawienie i wieczne życie tym, którzy uwierzą (1 Koryntian 15:12-17). 

Zmartwychwstanie Chrystusa daje nadzieję wszystkim wierzącym, że również oni zostaną wskrzeszeni do wiecznego życia z Bogiem (1 Koryntian 15:20-23). Jak powiedział sam Jezus, "Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie." (Jana 11:25-26).

To jest prawdziwa dobra nowina, którą przyjęliśmy, która przemieniła nasze życie, która prowadzi nas do uświęcenia, do oddawania Bogu należnej czci, którą zwiastujemy (Izajasza 52.7) i która przemienia tych, którzy ją przyjmują.